خوبی کردن در پاسخ به بدیها و ستمهاى دیگران، خصلتى ارزشمند و نیکو از ویژگیهاى خردمندان است.[2] خدای متعال دراین باره می فرماید: وَ الَّذِینَ صَبَرُواْ ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَ أَقَامُواْ الصَّلَوةَ وَ أَنفَقُواْ مِمَّا رَزَقْنَهُمْ سِرًّا وَ عَلَانِیَة وَ یَدْرَءُونَ بِالحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ أُوْلَئکَ لَهُمْ عُقْبىَ الدَّارِ (رعد/ 22) «و کسانى که براى طلب خشنودى پروردگارشان شکیبایى کردند و نماز برپا داشتند و از آنچه روزیشان دادیم، نهان و آشکارا انفاق کردند، و بدى را با نیکى مىزدایند، ایشان راست فرجام خوش سراى باقى.»
انجام کارهای خوب برای جبران گناهان به این معنى است که به هنگام ارتکاب یک گناه و لغزش، تنها به پشیمان شدن و ندامت و استغفار قناعت نکنی، بلکه عملا در مقام جبران بر آیی، و هر اندازه گناه و لغزشت بزرگتر باشد به همان اندازه حسنات بیشترى انجام دهی، تا وجود خود و جامعه را از لوث گناه با آب حسنات بشوید.[1]
ü آنان که صاحبان خردند و از حساب سخت و ناگوار قیامت هراس دارند،گناه را با توبه، منکر را با معروف، ظلم را با عفو، ناسزا را با سلام، عذاب را با صدقه، جبران می کنند و خوش عاقبتى در دنیا و آخرت از آنِ ایشان است.[3]