انسان وقتی فرمان تلخ هبوط و دوری از بهشت را دریافت نمود و تجربه کرد، به همراه آن مژدهای از خداوند دریافت نمود که رها نخواهد شد بلکه از وحی و هدایت الهی برخوردار خواهد شد و چنان که از هدایت الهی پیروی کند، از ترس و غم یا اضطراب و افسردگی خواهد رهید و به امنیت و آرامش و نشاط و شادابی دست خواهد یافت: قُلْنَا اهْبِطُواْ مِنهَْا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنىِّ هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَاىَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیهِْمْ وَ لَا هُمْ یحَْزَنُون(بقره، 38 )؛ گفتیم: «همگى از آن، فرود آیید! هر گاه هدایتى از طرف من براى شما آمد، کسانى که از آن پیروى کنند، نه ترسى بر آنهاست، و نه غمگین شوند.»
آری غم از دست دادن بهشت و هبوط با وعده زندگی خوب زمینی همراه شد بر اساس این آیه، ترس و اضطراب، غم و افسردگی، زیبنده زندگی انسان نیست؛ بلکه حیات انسان در کره زمین باید همراه با امنیت و آرامش و نشاط و شادابی باشد؛ بکوشیم با پیروی از وحی و هدایت الهی و به کار بستن دستورات الهی در قرآن، زندگی خود را سرشار از آرامش و نشاط ساخته، از ترس و غم و غصه پیراسته سازیم.
زیانکارترین انسان از نظر عمل، انسانی است که بعدا می فهمد تمام تلاشهایش در زندگی دنیا، تباه شده است ولی او اینک می پندارد که از زندگی خوبی برخوردار است و کارش نیک و خوش فرجام است! آری کافران که به آیات پروردگار و لقای خداوند یعنی روز قیامت کفر می ورزند و از پذیرش این حقیقت سر باز می زنند و چه بسا آیات و فرستادگان الهی را به مسخره می گیرند، زحماتشان در دنیا، باطل خواهد شد و روز قیامت، کار و تلاش و زحمتی برای عرصه در محضر خداوند ندا!
خداوند متعال در قرآن کریم، این گونه انسان ها را چنین معرفی می فرماید: قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُم بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالاً(103) الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیهُُمْ فىِ الحَْیَوةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ یحَْسَبُونَ أَنهَُّمْ یحُْسِنُونَ صُنْعًا(104) أُوْلَئکَ الَّذِینَ کَفَرُواْ بَِایَاتِ رَبِّهِمْ وَ لِقَائهِ فحََبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِیمُ لهَُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَزْنًا(105) ذَالِکَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا کَفَرُواْ وَ اتخََّذُواْ ءَایَاتىِ وَ رُسُلىِ هُزُوًا (کهف/ 106 – 103)؛
مواظب باشیم به تدریج از توجه به آیات الهی و لقای خداوند، فاصله نگیریم و ایات و فرستادگان الهی را به شوخی و استهزاء نگیریم.
برخی در ذهن و یا در گفتار ادعا می کنند که به برپایی روز قیامت و لقای حسابرسی خداوند در آن روز، ایمان و اعتقاد دارند ولی در اندیشه، گفتار، عمل و ارتباطات، دچار شرک می باشند یا به انجام اعمال زشت می پردازند!!
خداوند متعال برنامه زندگی امیدواران به لقای الهی که به روز قیامت اعتقاد راسخ دارند را این گونه توصیف می فرماید: قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُکمُْ یُوحَى إِلىََّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَاهٌ وَاحِدٌ فَمَن کاَنَ یَرْجُواْ لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَ لَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا(کهف/110)؛ بگو «من فقط بشرى هستم مثل شما (امتیازم این است که) به من وحى مىشود که تنها معبودتان معبود یگانه است پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد، باید کارى شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند!
بر این اساس باید از هر گونه شرک در اعتقاد و گفتار و عمل، کناره گرفت و به انجام اعمال شایسته پرداخت و گرنه صرف ادعا، سودی در بر نخواهد داشت.
برخی می پندارند که با نامگذاری خود به مسلمان، مؤمن، شیعه و .... یا با انتساب و ادعا نمودن این عناوین یا با دادن شعارهای لفظی مسلمانان، افراد با ایمان و ...، همای سعادت را در خواهند یافت. خداوند متعال با رد چنین پندار و توهم باطلی، به صراحت می فرماید: أَ حَسِبَ النَّاسُ أَن یُترَْکُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُواْ وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِین (عنکبوت 2و 3)؛ آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: «ایمان آوردیم»، به حال خود رها می شوند و آزمایش نخواهند شد؟! ما کسانى را که پیش از آنان بودند آزمودیم (و اینها را نیز امتحان می کنیم) باید علم خدا درباره کسانى که راست می گویند و کسانى که دروغ می گویند تحقق یابد!
بر اساس این آیه، سنت آزمودن ادعاها، گفته ها، شعارها و نسبت دادن و نامگذاری ها، سنت دیرپای الهی در میان همه امت ها بوده و هست تا اهل صداقت از دروغ پردازان، جدا شوند و حقیقت، آشکار گردد.
مراقب باشیم ایمان واقعی کسب کنیم، و آن را در خود تثبیت و نهادینه کنیم. زیرا ادعای ایمان و تظاهر به آن، به تنهایی سودمند نیست!
انسان وقتی فرمان تلخ هبوط و دوری از بهشت را دریافت نمود، به همراه آن مژده ای نیز از خداوند دریافت نمود که خداوند او را رها نخواهد کرد؛ بلکه از وحی و هدایت الهی برخوردار خواهد شد و جنان که از هدایت الهی پیروی کند، از ترس و غم یا اضطراب و افسردگی، نجات می یابد و به امینیت و آرامش و نشاط و شادابی، دست خواهد یافت: فَمَن تَبِعَ هُدَاىَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیهِْمْ وَ لَا هُمْ یحَْزَنُون (بقره/38)؛