برخی در ذهن و یا در گفتار ادعا می کنند که به برپایی روز قیامت و لقای حسابرسی خداوند در آن روز، ایمان و اعتقاد دارند ولی در اندیشه، گفتار، عمل و ارتباطات، دچار شرک می باشند یا به انجام اعمال زشت می پردازند!!
خداوند متعال برنامه زندگی امیدواران به لقای الهی که به روز قیامت اعتقاد راسخ دارند را این گونه توصیف می فرماید: قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُکمُْ یُوحَى إِلىََّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَاهٌ وَاحِدٌ فَمَن کاَنَ یَرْجُواْ لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَ لَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا(کهف/110)؛ بگو «من فقط بشرى هستم مثل شما (امتیازم این است که) به من وحى مىشود که تنها معبودتان معبود یگانه است پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد، باید کارى شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند!
بر این اساس باید از هر گونه شرک در اعتقاد و گفتار و عمل، کناره گرفت و به انجام اعمال شایسته پرداخت و گرنه صرف ادعا، سودی در بر نخواهد داشت.
برخی می پندارند که با نامگذاری خود به مسلمان، مؤمن، شیعه و .... یا با انتساب و ادعا نمودن این عناوین یا با دادن شعارهای لفظی مسلمانان، افراد با ایمان و ...، همای سعادت را در خواهند یافت. خداوند متعال با رد چنین پندار و توهم باطلی، به صراحت می فرماید: أَ حَسِبَ النَّاسُ أَن یُترَْکُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُواْ وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِین (عنکبوت 2و 3)؛ آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: «ایمان آوردیم»، به حال خود رها می شوند و آزمایش نخواهند شد؟! ما کسانى را که پیش از آنان بودند آزمودیم (و اینها را نیز امتحان می کنیم) باید علم خدا درباره کسانى که راست می گویند و کسانى که دروغ می گویند تحقق یابد!
بر اساس این آیه، سنت آزمودن ادعاها، گفته ها، شعارها و نسبت دادن و نامگذاری ها، سنت دیرپای الهی در میان همه امت ها بوده و هست تا اهل صداقت از دروغ پردازان، جدا شوند و حقیقت، آشکار گردد.
مراقب باشیم ایمان واقعی کسب کنیم، و آن را در خود تثبیت و نهادینه کنیم. زیرا ادعای ایمان و تظاهر به آن، به تنهایی سودمند نیست!
انسان وقتی فرمان تلخ هبوط و دوری از بهشت را دریافت نمود، به همراه آن مژده ای نیز از خداوند دریافت نمود که خداوند او را رها نخواهد کرد؛ بلکه از وحی و هدایت الهی برخوردار خواهد شد و جنان که از هدایت الهی پیروی کند، از ترس و غم یا اضطراب و افسردگی، نجات می یابد و به امینیت و آرامش و نشاط و شادابی، دست خواهد یافت: فَمَن تَبِعَ هُدَاىَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیهِْمْ وَ لَا هُمْ یحَْزَنُون (بقره/38)؛
زیانکارترین انسان از نظر اعمال، فردی است که تمام تلاشهایش در زندگی دنیا، تباه شده است ولی او می پندازد که از زندگی خوبی برخوردار است و کارش، نیک و خوش فرجام است! آری کافرانی که به آیات پروردگار و لقای خداوند یعنی روز قیامت، کفر می ورزند و از پذیرش حقیقت، سر باز می زنند و چه بسا آیات و فرستادگان الهی را به مسخره می گیرند، تمام زحماتشان در دنیا، باطل خواهد شد و روز قیامت، کار و تلاش و زحمتی برای عرضه به محضر خداوند ندارند! خداوند متعال در قرآن کریم، این گونه انسان ها را چنین معرفی می فرماید: قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُم بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالاً(103) الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیهُُمْ فىِ الحَْیَوةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ یحَْسَبُونَ أَنهَُّمْ یحُْسِنُونَ صُنْعًا(104) أُوْلَئکَ الَّذِینَ کَفَرُواْ بَِایَاتِ رَبِّهِمْ وَ لِقَائهِ فحََبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِیمُ لهَُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَزْنًا(105) ذَالِکَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا کَفَرُواْ وَ اتخََّذُواْ ءَایَاتىِ وَ رُسُلىِ هُزُوًا (کهف/ 106 – 103)؛
مواظب باشیم به تدریج از توجه به آیات الهی و لقای خداوند، فاصله نگیریم و آیات و فرستادگان الهی را به شوخی و استهزاء نگیریم.
در زندگی اجتماعی افراد به ویژه هر چه نزدیکتر باشند و با هم معاشرت بیشتری داشته باشند، در مورد یکدیگر خطا، اشتباه مرتکب می شوند یا قضاوت و داوری نادرستی ارایه می کنند و ظلم و ستمی روا می دارند، خداوند به این واقعیت اجتماعی اشاره کرده، می فرماید: ِ وَ إِنَّ کَثیراً مِنَ الْخُلَطاءِ لَیَبْغی بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ؛
از سوی دیگر، ما انسان ها خود دچار خطا، اشتباه و گناهان بسیاری در برابر خداوند هستیم که از مجازات و کیفر الهی بیم داریم. خداوند متعال راهمنایی مناسبی را پیش روی ما نهاده است تا به وسیله آن بتوانیم مغفرت و بخشودن الهی را به دست آوریم:
وَ لْیَعْفُوا وَ لْیَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیم (نور، آیه 22)
و در آیه دیگر تصریح می فرماید: وَ أَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوى وَ لا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ إِنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ (بقره، آیه 237)
وَ إِنْ تَعْفُوا وَ تَصْفَحُوا وَ تَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیم؛ و اگر عفو کنید و چشم بپوشید و ببخشید، (خدا شما را مىبخشد) چرا که خداوند بخشنده و مهربان است! (تغابن /14)
بر اساس این آیات، اولاً باید مراقب باشیم به نزدیکان خود، ظلم و ستم نکنیم ثانیاً برای کسب مغفرت الهی ،باید دیگران را عفو کنیم، ببخشاییم و خطای آنان را از صفحه دل خود بیرون کنیم تا خداوند به طور حتمی از گناهان ما درگذرد، اگر ما حاضر نباشیم از خطای کوچک فردی بگذریم و او را ببخشیم، چگونه انتظار داریم خداوند خطای بزرگ و گناهان ما را ببخشاید؟!